احتمال بروز افسردگی در معلولیت های اکتسابی بیشتر است

دکتر مسعود فیروزی با تاکید بر اینکه افسردگی، اضطراب و استرس در معلولین به واسطه چالش‌هایی که دارند از مشکلات آنها می‌باشد، گفت: تبعیض و دسترسی نابرابر در زمینه اشتغال، مسکن، مراقبت‌های پزشکی و پوشش بیمه‌ای بخشی از مشکلات این افراد می‌باشد. بسیاری از افراد دارای معلولیت با چالش‌های جسمانی از جمله عدم تحرک یا درد شدید، چالش‌های اجتماعی مانند گوشه‌گیری یا انزوا و محرومیت از دعوت‌ به رویدادهای اجتماعی و فعالیت‌های تفریحی مواجه می‌شوند و این نوع موانع می‌تواند بر سلامت روان آنها تاثیر بگذارد.

وی با بیان اینکه هرچه میزان ناکامی، مشکلات و چالش‌های زندگی بیشتر باشد نرخ شیوع افسردگی نیز افزایش می‌یابد گفت: افراد دارای معلولیت مشکلات حل نشده بسیاری دارند. هزینه‌های بسیاری به سبد اقتصادی زندگی آنها تحمیل شده و مشکلات اقتصادی برای آنها جدی‌تر است. احساس‌های منفی مانند نیاز به دیگران و وابســتگی به غیر، کاهش اعتماد به نفس، شخصیت گرایی منفی، احساس بی‌کفایتی، ســر بار بودن و... برای آنها به‌وجود می‌آید که این احساس‌های ناخوشایند منجر به اختلالات افسردگی می‌شود.

مدیرکل بهزیستی خراسان رضوی افزود: در معلولیت‌های اکتسابی بیشتر شاهد بروز افسردگی هستیم. فردی که تا دیروز زندگی کاملا عادی داشته و در اثر یک تصادف دچار ضایعه نخاعی می‌گردد، شرایط بسیار دشواری را تجربه می‌کند. باید به این فرد اجازه سوگواری داده شود اما در عین‌حال با کمک تیم‌های تخصصی و مشاوره‌ای نیز آنها را حمایت کرد تا شرایط روحی آنها بهبود یابد و این دوران طی گردد. در مرحله بعدی تلاش شود تا فرد به چرخه طبیعی زندگی بازگردد و از سایر توانمندی‌های خود استفاده نماید.

وی با بیان اینکه خانواده‌های افراد دارای معلولیت نیز در خطر ابتلاء به افسردگی هستند، گفت: گاهی والدین بعد از اینکه متوجه می‌شوند که فرزند آنها دارای معلولیت است، احساس تقصیر و گناه می‌کنند و خود را مقصر می‌دانند یا والدینی که به اشتباه گمان می‌کنند فرزند آنها دیگر آینده‌ای نخواهد داشت. این افسردگی‌ها که در مرحله انکار برای خانواده اتفاق می‌افتد، کارایی والدین را در رابطه با فعالیتی که بایستی برای فرزندشان انجام دهند پائین می‌آورد. علاوه بر نقش پررنگ جامعه در این مسئله، اگر خانواده هم تسلیم شرایطی مانند ناآگاهی جامعه شود، باعث تشدید کم توانی و محدودیت فرزند خود خواهند شد.

فیروزی با بیان اینکه بالا بردن سطح آگاهی جامعه درباره موضوع کم‌توانی و معلولیت‌ها موثرترین راهکار برای جلوگیری از ابتلای افراد دارای معلولیت به بیماری‌های روانی است، گفت: وظیفه تمامی سازمان‌ها و نهادها است که با ارائه خدمت به این افراد مشکلات آنها را کمتر نمایند. تغییر نگرش اجتماعی نسبت به افراد دارای معلولیت، مداخله‌های روانشناسی، آموزش مهارت‌های زندگی، آموزش به خانواده‌ها برای پذیرش وضعیت موجود و... موجب می‌گردد تا این افراد راحت‌تر بتوانند با معلولیت خود کنار بیایند و به خاطر درگیر نشدن در یک سیکل معیوب، ارتباط خود را با جامعه قطع نکنند.