روز ملی پارالمپیک را می‌توان، روز خواستن، توانستن و اراده‌های آهنین دانست. افراد دارای معلولیت از بزرگترین محدودیت‌ها رد شده و پا را بر سکوهای قهرمانی گذاشتند تا چشم‌ها را بینا، گوش‌ها را شنوا و قدم‌ها را حرکت دهند برای بازسازی مسیرها، تا چرخ ویلچرشان آنها را در راه ورزشگاه، باشگاه و میدان مسابقه لنگ نگذارد، تا نبود تجهیزات و امکانات آنها را به پرتاب سنگ در زمین‌های خالی حاشیه شهر متوسل نکند، تا حقوق اندک و مسئولیت زندگی، ضعف جسمی و تحلیل قوای بدنی آنها را به همان مسئولیت زندگی، گوشه عزلت همیشگی و تکرار ملال‌آور تکرارها نکشاند.
"عدالت ورزشی" یعنی دیده شدن آنهائی که شایستگی‌شان را با رنج، با ثبات قدم، با فقر مادی، بی‌ادعا به اثبات رسانده‌اند. پس بار دیگر قانون جامع حمایت از افراد دارای معلولیت را باز کنید و بخوانید، یکبار دیگر به دستورالعمل‌های سازمانی نگاه کنید، یکبار دیگر جامعه را با تمام شهروندانش ببینید، نیازی نیست برای همزاد پنداری روی ویلچر بنشینید یا چشم‌هایتان را ببنیدید و گوش‌هایتان را بگیرید. اتفاقا امروز، درست همان روزی است که بیشتر باید ببینید، بیشتر بشنوید و بیشتر به جلو حرکت کنید.
توجه به موضوع عدالت ورزشی در عین پررنگ کردن وظایف برزمین مانده و تکالیف به سرانجام نرسیده، تلنگر به‌جا و درخور تاملی است که سالهاست از طرف جامعه افراد دارای معلولیت طلب می‌شود و مدتهای مدیدی است که استحقاق خود را برای داشتن آن به اثبات رسانده‌اند. امروز دیگر به تدوین شرح وظایف‌ها و دستورالعمل‌ها و قوانین جدید نیاز نیست.امروز زمان تعهد و التزام به آنهاست و فرصتی است برای عملی شدن.
اینجانب روز ملی پارالمپیک را به ورزشکاران، قهرمانان و افتخار آفرینان دارای معلولیت و جانبازان گرامی که تحرک، توانمندی و افتخارآفرینی را معنی کرده و به اثبات رسانده‌اند، تبریک می‌گویم.
نظر شما