مرحوم علیرضا مین‌باشی، عضو شورای اجتماعی محله بلال، با دغدغه‌مندی ویژه و فعالیت‌های بی‌وقفه‌اش برای توان‌یابان مشهدی توانست تغییرات مؤثری در زندگی‌شان ایجاد کند.
او که خود ویلچرنشین بود، نه‌تنها محدودیتی برای خودش قائل نمی‌شد که بیشتر تلاش می‌کرد با همت بلندش محدودیت‌های هم‌نوعانش را هم به چالش بکشد و برطرف کند.
رئیس شورای اجتماعی محله بلال و مسئول دبیرخانه شورای اجتماعی محلات منطقه۳، قدری بیشتر از خدمات مرحوم مین‌باشی می‌گویند که هفته پیش به رحمت خدا رفت.
فعالیت‌هایش به یاد می‌ماند
علی دیبا، رئیس شورای اجتماعی محله بلال، درباره مرحوم مین‌باشی می‌گوید: واقعا نماینده توان‌یابان بود. این افراد از همه قسمت‌های مشهد به او مراجعه می‌کردند و او هم به خاطر ارتباطاتی که داشت، پیگیر رفع مشکلات بود.
دیبا اضافه می‌کند: او به‌دلیل اینکه مساجد معمولا پله دارند و توان‌یابان با محدودیت رفت‌وآمد مواجه‌اند، برنامه دعای توسل را در پارکینگ پارک بهار برگزار می‌کرد. همچنین دغدغه مناسب‌سازی شهر برای توان‌یابان را هم داشت و در جلسه‌ها بیان می‌کرد که زیرگذر خیابان مسلم برای رفت‌وآمد آنها، شیب‌راه (رمپ) ندارد. از این‌رو با پیگیری‌های مداومش قسمتی از آن مناسب‌سازی و اجرا شد.
به گفته رئیس شورای اجتماعی محله بلال با اینکه مرحوم مین‌باشی خودش ویلچری بود، پیگیر و فعال در شورای اجتماعی حاضر می‌شد و دلسوزانه محدودیت‌های افرادی را پیگیری می‌کرد که دارای نقص‌های جسمی و حرکتی بودند؛ «به نظرم این فعالیت‌ها به یاد همه، به‌ویژه توان‌یابان می‌ماند.»
اعتماد به‌نفس توان‌یابان را بالا برد
دبیر شورای اجتماعی محلات منطقه۳ هم به پیگیری‌های مداوم مرحوم مین‌باشی اشاره می‌کند؛ «آقای مین‌باشی از سال 1400 عضو شورا و همیشه در برنامه‌های مناسبتی مانند جشن‌های کرامت و ولایت که شهرداری برگزار می‌کرد، فعال بود. او رئیس هیئت حضرت رقیه(س) - هیئت بزرگ مشهد ویژه توان‌یابان- بود و می‌کوشید معلولان را از خانه و خانه‌نشینی دور و فرصتی ایجاد کند تا آنها بیشتر زندگی اجتماعی داشته باشند؛ به همین دلیل هم بود که اعتمادبه‌نفسشان بیشتر می‌شد.»
توان‌یابان را گرد هم آورد
آن‌طورکه اعظم بنائیان‌کرمانی می‌گوید، مرحوم مین‌باشی تلاش‌های بسیاری به‌منظور فراهم‌کردن فضایی مناسب برای اجتماع توان‌یابان انجام داده است. مهم‌ترین طرح او در شورای اجتماعی محله بلال، اختصاص مصلای پارک بهار به توان‌یابان بوده است؛ «این مصوبه با تلاش او به تصویب رسید و اجرایی شد. پیش از این، خانه‌ای در محله بلال دراختیارش بود که به‌دلیل داشتن پله، مناسبِ رفت‌وآمد افراد توان‌یاب نبود، اما با این اقدام، فرصتی فراهم شد تا توان‌یابان در فضایی همکف دور هم جمع و از فعالیت‌های فرهنگی و اجتماعی بهره‌مند شوند.»
او اضافه می‌کند: آقای مین‌باشی می‌کوشید توان‌یابان را فعال و پویاتر کند. برخلاف اینکه ساکن محله رسالت بود، تا پیش از اختصاص‌یافتن مصلای پارک بهار به توان‌یابان، بیشتر وقت‌ها در دفتری که در خیابان بلال5 قرار داشت، با آنها در ارتباط بود. برای نمونه برنامه‌ریزی می‌کرد و دسته‌جمعی به حرم مطهر امام‌رضا(ع) و زیارت حضرت می‌رفتند. از دیگر کارهای مهم او راه‌اندازی هیئت توان‌یابان بود تا این افراد بتوانند در فعالیت‌های اجتماعی شرکت کنند و روحیه‌شان تقویت شود. درکنار این‌ها در دهه آخر ماه صفر امسال، یک ایستگاه صلواتی ویژه توان‌یابان در خیابان امام‌رضا(ع) برپا کرد که گردانندگانش خود معلولان بودند. همچنین در پارک بهار، در مناسبت‌های مختلف با همکاری گروه توان‌یابان ایستگاه دایر می‌کردند.
دلسوزی‌اش به یادگار مانده است
به گفته کرمانی، کارهای مرحوم مین‌باشی برای توان‌یابان آن‌قدر مؤثر بود که در مراسم ختمش ، بیشتر افراد توان‌یاب حضور پیدا کرده بودند. او با دلسوزی مثال‌زدنی به فعالیت‌های اجتماعی و حمایت از افراد معلول پرداخته و یادگاری‌های بسیاری از خود به‌جا گذاشته است.
نظر شما