طیبه شایان/تانیش نیوز: در قالب یک تور رسانه ای برای بازدید از خدمات سازمان بهزیستی به افراد تحت پوشش عازم شهرستان آذرشهر می شویم.
در نشست های خبری معمولا خدمات چنین سازمان ها و اداراتی توسط مدیران این نهادها تشریح و به آمار و ارقامی اکتفا می شود که گاه دور از واقعیت به نظر می رسد و تعریف و توصیف ها، زندگی افراد تحت پوشش این افراد را علیرغم مشکلات عدیده جسمی و معیشتی مددجویان گل و بلبل نشان می دهد بنابراین وقتی قرار شد از نزدیک با اقدامات سازمان بهزیستی در مرکز آذرشهر آشنا شویم خود را برای یک گزارش انتقادی آماده کردم.
اولین مکانی که مورد بازدید قرار گرفت شرکت اطلس فام آذرشهر بود. در نگاه اول یک کارخانه تولید رنگ بود با کارگرانی که در خط تولید اسپری های رنگ مشغول به کار بودند و صدای دستگاه ها می توانست آزار دهنده باشد و این در حالی بود که هیچ کارگری از گوشی های حفاظتی استفاده نکرده و خیلی خونسرد مشغول به کار بودند. این صدا می تواند تاثیری بسیار مخربی بر گوش کارگران در آینده بگذارد و کارفرما می توانست ایمنی کارگران را با تهیه گوشی های حفاظتی مناسب تامین کند.
در همین افکار بودم که متوجه صحبت چند کارگر با اشاره دست با یکدیگر شدم. آن موقع بود که چگونگی اشتغال به کار این کارگران برایم جالب شد. اگر این کارگران با اشاره با یکدیگر صحبت نمیکردند هیچ کس متوجه معلولیت شنوایی آن ها نمی شد چرا که هیچ نقصی در نحوه کارکردنشان دیده نمی شد اتفاقا سریعتر هم کار می کردند.
اولین تصوری که به ذهنم رسید این بود که کارفرما به خاطر تسهیلاتی که سازمان بهزیستی در بکارگیری این افراد به آنها داده می شود اقدام به اشتغال افراد ناشنوا آن هم در این حجم کرده است بنابراین پای صحبت مدیرعامل شرکت اطلس فام آذرشهر نشستیم.
آن طور که آقای مهندس نجفی مدیرعامل کارخانه تولید رنگ های صنعتی می گوید قبل از این که استفاده از تسهیلات بهزیستی به ذهن وی خطور کند کارگری ناشنوا را استخدام کرده بود.
وی با اشاره به پتانسیل افراد معلول می گوید: ابتدا برحسب اتفاق فرد ناشنوایی را به کارگماردم بدین صورت که فرد ناشنوایی همراه خانواده خود به شرکت مراجعه و درخواست کار کرد و من نیز چون این فرد نیازمند اشتغال بود تصمیم گرفتم متناسب با نوع معلولیتش وی را استخدام کنم.
نجفی افزود: پس از بکارگماردن این فرد ناشنوا دانستم که اگر به این افراد نسبت به معلولیتشان شانس اشتغال داده شود چه بسا از افراد معمولی هم کاری تر هستند.
وی با عنوان این که بکارگیری افراد معمولی هنر نیست گفت: بیش از ۳۰ معلول در این کارخانه مشغول به کار هستند که حدود ۱۶ نفر از انها از ناحیه شنوایی رنج می برند و تعدادی از معلولین هم در قسمت بسته بندی و یک نفر هم در بخش حسابداری مشغول به کار است و قصد دارم در آینده افراد بیشتری از معلولین را که توانایی کار دارند جذب کنم.
وی به دیگر همکاران و کارفرمایان توصیه می کند به این افراد به چشم دیگری نگاه نکنند و پتانسیل آنها را کشف کنند که با این کار هم یک کار خیری انجام داده اند و هم خیر و برکت را به زندگی و شرکت خود وارد کرده اند.
مدیر کارخانه تولید رنگ های صنعتی در مورد ارائه تسهیلات از سوی بهزیستی هم می گوید: تسهیلاتی که بهزیستی شهرستان آذرشهر برای بکارگیری معلولین به این شرکت ارائه کرده در قالب صندوق به خود همکاران شاغل در شرکت برمی گردد.
خانم لیلی خلیلی رئیس اداره بهزیستی شهرستان آذرشهر هم در گفتگو با خبرنگار ما با اشاره به این که در شهرستان آذرشهر حدود ۲۶۵۰ معلول تحت پوشش و ۲۵۰۰ زن سرپرست خانوار وجود دارد می گوید: ارائه تسهیلات خوداشتغالی به معلولین به آنها این انگیزه را می دهد که معلولیت محدودیت نیست و می توانند با کشف استعدادهای خود همانند دیگر افراد عادی برای خود و خانواده شان کسب درآمد کرده و زندگی عادی داشته باشند.
وی اماده سازی شغلی، حق بیمه، ارائه تسهیلات خود اشتغالی، مناسب سازی محل زندگی، مسکن و کمک های موردی را از جمله اقدامات بهزیستی شهرستان آذرشهر برای افراد تحت پوشش این سازمان نام برد.
در راه بازگشت از این تور چند ساعته به شهرستان آذرشهر با خود می گویم تفاوت جسمی معلول نباید باعث شود که بسیاری از خلاقیت های آنان نادیده گرفته و از طرفی اجازه دهیم افرادی که دچار معلویت جسمی هستند به معلولیت درونی نیز دچار شوند.
در بیشتر مواقع توانمندی افراد معلول از سوی دست اندرکاران و ارگان های ذی ربط، نادیده گرفته می شود و به همین خاطر مشکلات پیش آمده بین این دسته افراد و قشرسالم جامعه فاصله ای عمیق می افتد.
معلولین باید به این باور برسند که با توجه به شرایط و معلولیت خود به استقلال اقتصادی و اجتماعی دست یابند و یک زندگی عادی داشته باشند.
دیدن تلاش معلولین تحت پوشش بهزیستی برای زندگی عادی و اثبات این که معلولیت محدودیت نیست، برگزاری چنین تورهایی برای اهالی رسانه و انعکاس جریان زندگی این قشر از جامعه جهت الگوبرداری دیگر معلولینی که در کنج خانه ناامیدانه زندگی می کنند ضروری می نماید.
نظر شما