«مددکاری»، فارغ از تمام جنبه های علمی، حرفه ای و تخصصی آن، یک فعالیت انسان مدارانه غیرقابل وصف است؛ فعالیتی که شالوده سازمان بهزیستی با اتکا به بعد انسانی آن شکل گرفته، رشد یافته و صبور و امیدوار به پیش می رود. کمتر حیطه ای را در سازمان بهزیستی می توان یافت که رنگ و بوی مددکارانه نداشته باشد؛ هر طرح و برنامه ای در قالبی ریخته می شود که در نهایت «مددیار و یاری رسان» باشد. با این وصف، «مددکاری» نه یک شغل و حرفه، که یک رویکرد ارزشمند اجتماعی است که می تواند در یکایک صحنه های جامعه متبلور شود و زمینه ارتقای سرمایه های بی بدیل انسانی را فراهم آورد.
از گذشته های دور تا امروزِ روز، تجلی این رویکرد شرافتمندانه را می توان در روزمره مردمان این سرزمین به وفور دید و یافت؛ روزمره دست گیرانه منحصربفردی که در اصالت وجودی ایرانیان ریشه دوانده است و از آنان جدانشدنی است. و سازمان بهزیستی به همین نگاه عمیق و تاریخی مدد جسته و اینگونه است که هزاران هزار یاریگر، بی آنکه فرزندان بی سرپرست این سرزمین را بشناسند، پدرانه و مادرانه و از دورادورِ دور یتیم نوازی می کنند و التیام می بخشند.
حامیان بهزیستی را در هر کسوت و جایگاهی می توان دید؛ جامعه پزشکان، دانشگاهیان، وکلا، هنرمندان، مهندسان، کارمندان، فرهنگیان، کارآفرینان، مدیران، بازاریان، طلاب و بی نهایت انسان که در جرگه «مددکارانِ بی نام و فارغ از نام» خالق زیباترین صحنه های انسانیت هستند.
اینگونه است که بهزیستی می تواند خشت خشت خانه های افراد دارای معلولیت را بر مِهر بنا کند، افراد درگیر اعتیاد را با زندگی آشتی دهد، سفره دار و دستگیر محرمان باشد و در تحصیل، معیشت، ازدواج، درمان، سلامت اجتماعی، تحکیم خانواده، ساماندهی و توانمند سازی آسیب دیدگان اجتماعی و ده ها مسئولیت بزرگ و سازنده دیگر، به همراهی این سرمایه های انسانی ارزنده، مفتخر و دلگرم باشد.
«روز مددکار» نه تنها متعلق به مددکاران بهزیستی و سازمان های اجتماعی، که متعلق به تمام انسان هایی است که دغدغه آرامش دیگران، بیقرار شان می کند و تا توان و نفس دارند از این بیقراری، به قرار نمی رسند. و من به احترام حضور و خدمات مددکارانی که می شناسم و نمی شناسم با افتخار می ایستم و به رسم شاگردی تعظیم می کنم که اگر امیدی به انسانیت هست از لطف وجودِ این عزیزان است و بس.
مسعود فیروزی
مدیرکل بهزیستی خراسان رضوی
نظر شما