در رسانه | کسی صدای مارا می‌شنود؟

عجیب‌ترین خبر در روز جهانی ناشنوایان، گرانی و کمیاب شدن سمعک است، البته در ظاهر این گرانی از قبل هم خیلی‌ها را آزار داده است، ولی رسانه‌ها ترجیح می‌دهند این اخبار را در مناسبت خودش منتشر کنند نه خارج از آن. قیمتش در بازار آزاد از ۲‌میلیون و ۵۰۰‌هزار تومان شروع می‌شود و به ۱۰‌میلیون تومان و حتی ۲۰میلیون تومان نیز می‌رسد. این یعنی خیلی از خانواده‌ها حتی قدرت خرید ارزان‌ترین سمعک را هم ندارند. سال گذشته معلولان بعد از دیدار با رئیس‌جمهور وقت، قول گرفتند که بتوانند وسایل توان‌بخشی معلولان را با ارز ۴۲۰۰تومانی خریداری کنند، اما این اتفاق نیفتاد و همه‌چیز نصیب بازار آزاد شد و ارز آزاد. این مشکلات البته می‌تواند به کودکان کم‌شنوا، آسیب جدی بزند و مانع بزرگی برای تحصیل و رشد آن‌ها باشد، اما همه مشکلات کم‌شنوایان و ناشنوایان به گرانی سمعک محدود نمی‌شود. در روزهای کرونایی شاهد گزارش‌های زیادی درباره برخورد بد برخی از کاسبان و فروشندگان با آن‌ها بودیم. خیلی‌هایشان افزون بر سمعک باید ماسک هم بزنند و این یعنی اختلال جدی برای ارتباط‌گرفتن با دیگران. زبان ایما و اشاره از کار می‌افتد و در عین حال کسی متوجه نمی‌شود کم‌شنوا هستند و مشکل دارند. شما فکر کنید که آن‌ها در دانشگاه و دادگاه و بیمارستان و مدرسه باید چه کنند؟
مهم‌تر اینکه تلویزیون هم در این باره به خواب عمیقی فرو رفته است. جز پخش اخبار که یک نفر با زبان اشاره گوشه تصویر دیده می‌شود، در باقی بخش‌ها به‌ویژه زمانی که سریال‌های تلویزیونی پخش می‌شود، خبری از زبان اشاره نیست. این مشکل در سینما و تئاتر هم وجود دارد. چند وقت پیش یکی از کاربران فضای مجازی نوشته بود: «واقعا برای شما که دست‌اندرکار این حوزه هستید، آیا مقدوره نمایش‌هایی ویژه ناشنوایان بسازید؟ من دو تا خواهر ناشنوا دارم (با دو تا داماد ناشنوا) به هوای این‌ها، کل خانواده هرگز سینما نرفته‌ایم! فرهنگ اون‌ها اثر گذاشته و عادت کردیم که نریم.» یکی دیگر از کاربران به سینمادارها پیشنهاد کرده بود فقط یک سئانس یکی از سالن‌هایشان را به ناشنوایان و نابینایان اختصاص دهند: «یه سینمادار باشعور پیدا بشه، فقط یک سئانسِ یکی از سالن‌هاش رو اختصاص بده به ناشنوایان، با زیرنویس یا زبان اشاره گوشه تصویر، فیلم‌های روی پرده رو اکران کنه. نه تنها خدمت فرهنگی/اجتماعی کرده، بلکه از نظر برندینگ وتبلیغات کلی به نفعشه و چون پاتوق می‌شه درآمد اقتصادی هم براش خواهد داشت.» یا کاربر دیگری که به همه یادآوری کرد: «در هفته جهانی ناشنوایان هستیم: هیچ فکر کرده بودید ناشنوایان چطور باید به پلیس ۱۱۰، اورژانس پزشکی یا آتش‌نشانی تلفن بزنند؟ برقراری یک سیستم پیامکی خیلی ساده می‌تواند این مشکل را حل کند، اما در کشور ما هنوز این امکان فراهم نیست.»
صحبت کردن از گرانی سمعک، نادیده گرفته شدن در فضاهای فرهنگی و هنری و مهم‌تر از همه کرونا و آسیب‌هایی که زندگی معلولان را چندین‌برابر دچار مشکل کرده سرجای خودش، اما کم‌کاری سازمان‌های فرهنگ‌سازی که بودجه‌های میلیاردی می‌گیرند و وظیفه دارند برای مردم برنامه‌سازی کنند و فرهنگ عمومی را ارتقا دهند، همچنان اساس همه مشکل‌هاست.