عبدالرضا جوکار؛ مرد طلایی رشته دو و میدانی پارالمپیک

زندگی نامه عبدالرضا جوکار

عبدالرضا متولد یکم بهمن ۱۳۴۸ از شهرستان دزفول است. در یازده سالگی به دلیل حمله رژیم بعث به خوزستان در اثر اصابت ترکش توپ از ناحیه کمر دچار ضایعه نخاعی و از آن زمان ویلچر همدم و همراه همیشگی اش شد.

او درباره خاطراتش می گوید: "۱۱ ساله بودم، مثل تمامی کودکان در کنار خانواده، بهترین روزهای عمرم را می گذراندم و کودکی و شیطنت می کردم، اما مدتی بود که با حملات گاه و بیگاه بعثی های عراق، روزگار بر ما تلخ شده بود. یادم هست که با همکلاسی ها و دوستانم در حال بازی بودیم در میانه ی شیطنت های کودکانه صدای مهیبی کودکی ام را در خود فرو برد، یک لحظه با حملات ناگهانی عراق مواجه شدیم و این بار قسمت بود که من نیز از گل زخم های مقدس جنگ بر تن خود به یادگار داشته باشم."

او ادامه می دهد: "اوایل برای من و خانواده خیلی این شرایط سخت بود اما به لطف خداوند توانستم از طریق ورزش این محدودیت را جبران کنم و امروز افتخار این را دارم که فاتح میدان جانبازان و معلولین جمهوری اسلامی ایران باشم. عبدالرضا جوکار سال ۸۵ ازدواج کرده و ثمره زندگی اش دو پسر دو قولو به نام های "علی و رضا" است.

شروع فعالیت های ورزشی

این جانباز ۷۰ درصد قطع نخاعی، فعالیت ورزشی خود را از سال ۶۹ آغاز کرد و با ممارست و پیگیری بسیار و حضور در فعالیت های ورزشی از سال ۷۳ به عضویت تیم ملی دو و میدانی جانبازان و معلولان درآمد.

جوکار یکی از دوستان جانباز خود را به عنوان مشوقش برای حضور در عرصه ورزش نام می برد و در این باره توضیح می دهد: دوستی مهربان بنام "محمد حسین نوذری فر" که خود از ورزشکاران بنام است در سال ۶۹  شعله حضور در عرصه ورزش را در من روشن کرد. او چنان انگیزه ای در من برانگیخت که  کمر همت را بستم، عزمم را جزم کردم تا در میادین بزرگ ورزشی برای کشورم افتخار آفرین باشم.

مرد طلایی پارالمپیک پکن و سیدنی، در ابتدا در جشنواره های  فرهنگی ورزشی جانبازان و معلولان که در اهواز برگزار می شد شرکت می کرد، اما پس از مدتی تصمیم می گیرد به صورت حرفه ای به پرتاب دیسک و نیزه روی بیاورد.

پرچمدار کاروان ۲۰۱۲ پارالمپیک لندن

عبدالرضا یکی از پرنشاط ترین ورزشکاران کشورمان است که معلولیت نه تنها او را به گوشه نشینی و انزوا نکشاند، بلکه در او نیرویی مضاعف ایجاد کرد، تا بتواند محدودیت ها را پشت سر بگذارد و به عنوان الگویی تمام عیار بدل شود.

این مرد طلایی پارالمپیک پکن می گوید: "درست است که قسمتی از سلامتی ام از دست رفت اما در قبالش خداوند، توفیقات زیادی را نصیب من کرد که توانستم به مملکت، خانواده و عزیزانم خدمت کنم."

او توضیح می دهد: "به اهتزاز درآوردن چندین باره پرچم جمهوری اسلامی ایران را در میادین مختلف افتخار کمی نیست که من بارها این مهم را به انجام رساندم، حتی پرچمداری کاروان ورزشی پارالمپیک در المپیک که آرزوی هر ورزشکاری است، برای من محقق شد.

جوکار درباره پرچمداری کاروان ورزش ایران چنین توضیح می دهد: "نائل شدن به این مهم کار ساده ای نیست، من برای دست یافتن به این آرزو شبانه روز تلاش کردم تا بتوانم شایسته این عنوان باشم و خدا را شاکرم که برای کسب افتخار و شایسته ی داشتن این نام باتمام وجود از خود مایه گذاشتم.

وی به جانباز بودنش افتخار می کند چرا که چون فاتحان در میادین ورزش مبارز می طلبد و جوانمردانه پای در عرصه رقابت می گذارد.

۴۰ مدال رهاورد جانباز ۷۰ درصد هشت سال دفاع مقدس

امروز پس از سه دهه تلاش بی وقفه همچنان می توان امید را در برق چشمان عبدالرضا حوکار دید.

خودش درباره افتخاراتی که بنام ایران ثبت کرده می گوید: "در سال هایی که پیراهن پرافتخار تیم ملی دو و میدانی جانبازان و معلولان جمهوری اسلامی را برتن کردم، در مسابقات جهانی، پارالمپیک، پاراآسیایی و مسابقات مختلف موفق شدم، بیش از۴۰ مدال طلا، نقره و برنز را برای ایران عزیز به ارمغان بیاورم.

دارنده مدال طلای پرتاب دیسک سیدنی همچنین ادامه می دهد: "وقتی جانباز و یا معلولی به مرحله ای از موفقیت های جهانی می رسد ممکن است مردم تعجب کنند، ولی با روحیه ای که ورزشکاران جانباز ما (که همیشه مدال آور بودند) داشته و دارند، توانسته اند ثابت کنند که معلولیت ناتوانی نیست بلکه اراده برای انجام رسالتی بزرگ است، برای همین با تمام تلاش به هدف می رسند."

این قهرمان دو و میدانی کشورمان درحالی که چشمانش مملو از اشک شوق می شود، درباره لحظات طلایی، ایستادن بر سکوهای افتخار، می گوید: "وقتی می دیدم پرچم ایران به اهتزاز در آمده و سرود ملی جمهوری اسلامی نواخته می شود و همه کسانی که در استادیوم حضور داشتند، به احترام قهرمانی کشور ما می ایستند، از ته قلبم خوشحال می شدم که توانسته ایم افتخاری را برای مملکت مان کسب کنیم، این حس باور کردنی نیست در ان لحظه قلبم مملو از اشتیاقی وصف ناپذیر می شود. بر روی همان سکو برای شروعی دیگر و  کسب افتخاری دیگر با خود عهد می بندم.

اگر فعالیت‌های ورزشی نبود نمی‌توانستم دوام بیاورم

او برای رسیدن به تک تک عناوین بین المللی سختی های بسیاری را متحمل شده آنطور که در این باره می گوید: "سختی‌های ورزش، به قوی شدن اراده ی انسان خیلی کمک می‌کند. چه معلول و چه جانباز را جذب جامعه می‌کند و این کمک بسیار زیادی است، خصوصا که در کشور ما، با وجود احترامی که برای جانبازان و معلولین وجود دارد، هنوز هم نگاه‌ها به جانبازان و معلولان به گونه‌ای است که اگر نخواهم از لفظ ترحم استفاده کنم، می‌توانم بگویم گاهی جالب توجه نیست.

جوکار درباره مشکلاتی که در جامعه برای معلولان و جانبازان وجود دارد چنین توضیح می دهد: "حتی مناسب سازی نشدن اماکن عمومی و جامعه مشکلات بیشتری برای یک فرد ویلچری، معلول یا جانباز ایجاد می‌کند، اما ورزش علاوه بر جسم، روحیه شما را هم می‌سازد و قوی تر می‌کند و باعث می‌شود بتوانید بر مشکلات جزئی فائق آیید."

او ادامه می دهد: "خیلی جاها بوده که اگر فعالیت‌های ورزشی من نبود نمی‌توانستم دوام بیاورم، درکل می‌توانم بگویم ورزش باعث شد نا امید نباشم، قوی‌تر و با انگیزه تر شوم و با امید بیشتری به زندگی ادامه دهم."

زخم بستر هم حریفم نشد

او توضیح می دهد: "یکی از این مشکلات  نخاعی‌ها  زخم بستر است من سال‌های اول تمام کمرم دچار زخم بستر شده بود، اگر می‌خواستم به درمان آن بپردازم باید جراحی می‌کردم، اما اگر جراحی می‌کردم از ورزش عقب می‌ماندم."

آن روزها، سال اولی بود که به تیم ملی راه یافته بودم و تمام تلاشم را می‌کردم که جایی برای خودم در تیم ملی به دست بیاورم و نمی‌توانستم این فرصت را از دست داده و به دنبال درمان بروم. با آن زخم ها تمرین می‌کردم و نوذری فر و نورافشان در تمرینات تیم ملی نقش یک بهیار را برای من بازی می‌کردند.

 در آن گرما خیس عرق می‌شدم، پانسمان کنده می‌شد و شرایط اصلا خوب نبود. می‌خواهم بگویم که بدون سختی به اینجا نرسیده ام و سختی‌های بسیاری کشیدم که یک نمونه آن، همین زخم بستر بود که خیلی دیر خوب می‌شود. اما همه این‌ها را  برای رسیدن به هدفی که داشتم تحمل می‌کردم، چون هدف مشخصی داشتم. وقتی آدم  هدفی برای خودش در نظر می‌گیرد باید برای رسیدن به آن تلاش کند و هدف من کسب افتخار و خدمت به وطن عزیزم بود. این خدمت می تواند گاهی در سنگر و میدان نبرد با دشمن متخاصم باشد و گاه در میدان مسابقه برای کسب افتخار و به اهتزاز در آوردن پرچم پر افتخار کشورمان بر فراز دنیا.

کارنامه افتخارات عبدالرضا جوکار

ورزش حرفه‌ای و قهرمانی برای جوکار با طلای برلین آغاز شد و با نقره جاکارتا به پایان رسید. در طول این مدت تقریبا چهل مدال در رقابت‌های پارالمپیک، جهانی و پارآسیایی برای کشور عزیزمان کسب کرد که در این بین شاید مهم‌ترین مدالهایش ۷مدال رنگارنگی باشد که در پنج پارالمپیک آتلانتا، سیدنی، آتن، پکن و لندن به دست آورده که در آتلانتا و سیدنی هرکدام دو مدال کسب کرد.

 باید گفت که عبدالرضا حوکار برای کسب تک تک مدال‌هایش متحمل سختی های بسیاری شده است، با این وجود خدا را شاکر است که از هیچ مسابقاتی بدون مدال به وطن باز نگشته است. او همچنین در تمامی مسابقات جهانی و پاراآسیایی که تا سال ۲۰۱۵ در آنهاحضور داشته، در مجموع نزدیک به ۴۰ مدال رنگارنگ از این رویدادهای ورزشی بدست آورده که ۱۷ عدد از این نشان ها طلایی است.

هنوز کارهای بسیاری برای انجام دادن وجود دارد

دارنده مدال طلای پارالمپیک پکن و سیدنی، نشان نقره  ۲۰۱۲ لندن گردن آویز طلا و برنز پارالمپیک سیدنی می گوید: دوست دارم در هر کجا که هستم برای  ایران عزیز  پرافتخار و به معلولان خدمت کنم چرا که فکر می کنم هنوز کارهای بسیاری برای انجام دادن وجود دارد که باید برای تحقق آن اهداف تمام تلاش خود را به کار بندم.