قهرمان پارادومیدانی؛ محمدرضا میرزایی جابری

زندگی نامه

جانباز سرافراز محمدرضا میرزایی جابری متولد ۱۳۴۴، از روستای معزآباد جابری شهرستان خرانه در استان فارس است. وی پس از پایان دوران دبیرستان در جبهه جنگ حاضر شد و سال ۱۳۶۰ تقریبا ۱۶ ساله و اول دبیرستان بود که برای اولین بار به جبهه اعزام شد و حدود سه ماه در منطقه تنگه چزابه به عنوان نیروی بسیجی، مشغول خدمت شد.

 اواخر فروردین سال ۱۳۶۱ بود که در آزادی خرمشهر از ناحیه پا مورد تیر دشمن قرار می گیرد و در بیمارستان شهید بهشتی تهران شادی شکست دشمن در خرمشهر را با مردم جشن می گیرد. پس از بهبودی دوباره به جبهه اعزام می شود، در سال ۱۳۶۵ در منطقه شلمچه از ناحیه نخاع آسیب می بیند که بعد از آن به وسیله ویلچر و عصا به زندگی‌ خود ادامه می دهد.

ضایعه نخاعی هر چند این ورزشکار را ویلچرنشین کرد، اما نتوانست بر اراده او غلبه کند، بلکه مسیر زندگی‌اش را از مبارزه در میدان جنگ به سمت مبارزه در میدان ورزش سوق داد.

 آغاز فعالیت ورزشی

از سال ۱۳۶۷ پس از بهبود وضعیت جسمانی اش، سوار بر ویلچر فعالیت ورزشی را به صورت جدی آغاز می کند تا اینکه بلاخره با کسب چهار مدال طلا از پنج پارالمپیک نام خود را در ورزش‌های پارالمپیکی جاودانه ثبت می کند.

میرزایی در پارالمپیک‌های ۱۹۹۲ بارسلون، ۱۹۹۶ آتلانتا، ۲۰۰۰ سیدنی، ۲۰۰۴ آتن و ۲۰۰۸ پکن حضور داشت که در سال ۱۹۹۲ به‌عنوان چهارم و در دوره‌های دیگر مدال طلا در رشته پرتاب نیزه کسب کرد.

جابری با اراده ای مثال زدنی پای درعرصه ی ورزش گذاشت رزمنده ای که این بار میدان مبارزه را پیست پارادومیدانی دید او با این دیدگاه که ورزش معلولان از روحیه ایثارگری خالی نیست عزمش را جمع کرد تا از محدودیت جسمانی پیش آمده فرصت بسازد.

جنگ، معلولیت و غلبه بر خانه نشینی مجروحان

پس از جنگ و جراحت های  فراوانی که برای رزمندگان پیش آمد موجی از خانه‌نشینی شکل گرفت و این برای کسانی که روحیه ایثارگری داشتند، مناسب نبود از این رو جابری  به‌ عنوان یک جانباز به دنبال راهی بود که بتواند بر این خانه‌نشینی غلبه کند.

خودش می گوید: «ورزش یکی از این راه‌ها بود. از طریق ورزش هم می‌شد اوقات فراغت را پر کرد و هم در میدان‌های جهانی و المپیکی برای کشور افتخارآفرین بود». هر چند که پیش از جنگ نیز ورزش معلولان فعال بود اما ورود رزمندگان به این عرصه موجب شد تا روحیه ایثارگری در ورزش تقویت شود. روحیه‌ای که تاکنون نیز وجود داشته و حتی موجب شده تا برخی از مدیران و قهرمانان ملی کشور از رزمندگان جنگ باشند.

این قهرمان پارادومیدانی معتقد است که بچه های جنگ به ویژه جانبازان با روحیه ی ایثارگرشان در عرصه ورزش نیز به سرعت گوی سبقت را ربودند.

 پارالمپیک آتلانتا نقطه عطف زندگی جابری

 سال ۱۳۶۵ بود که جابری مجروح و ویلچرنشین می شود و بلاخره در اواخر سال ۶۷ به ورزش روی می آورد. هر چند در نخستین حضورش در پارالمپیک سال ۱۹۹۲ عنوان چهارم را کسب می کند اما چهار سال بعد و در کشور ایالات‌متحده آمریکا نخستین مدال طلای خود را دشت کرد.

جابری درخصوص کسب این مدال می گوید: «زمانی که انتخابی گذاشته بودند من رکوردم کمتر از حدنصاب فدراسیون جانبازان بود اما با توسل به ائمه در مسابقه حضور پیدا کردم و ۱۵ سانتیمتر بیشتر از حدنصاب زدم. به آمریکا رفتم اما در میانه مسابقه باران شدیدی گرفت و قرار بود بعد از باران، ادامه مسابقه برگزار شود اما ورزشکار آمریکایی که یک سیاه‌پوست بود من را بغل کرد و تبریک گفت؛ متعجب بودم او اعلام کرد با رکوردی که ثبت کردید ما باید برای مدال نقره تلاش کنیم. بنابراین نیاز به حضور شما در دور دوم نیست و از اکنون مدال طلا به شما می‌رسد.»

 اهدا مدال به استان قدس رضوی

میرزایی جابری درباره دلیل اهدا مدالش به موزه علی ابن موسی الرضا می گوید: «شب جمعه‌ بود در محل زندگی ام در شیراز، در مسجد پشت باغ جنت، دعای کمیل بود و من متوسل شدم به علی‌ابن موسی‌رضا(ع)، که اگر رکورد خوبی بزنم مدال پارالمپیک را به موزه‌ی آستان قدس رضوی اهداء کنم، بعد از آن، فرصتی مجدد به من دادند و در رکوردگیری مرحله دوم شرکت کردم و توانستم ۱۵ سانت از آن رکوردی که فدراسیون جانبازان از من خواسته بود، بیشتر بزنم، و با خیال راحت به مسابقات اعزام شدم. زمانی هم که به مسابقات آمریکا رفتم به برکت توکل به خداوند و توسل به علی‌ابن موسی‌الرضا(ع) بود که توانستم نزدیک به یک متر و نیم رکورد را جابجا کنم که بسیار جالب و فراموش نشدنی بود.

کسب مدرک دکترای مدیریت تربیت بدنی

او با علم به اینکه یک روز دوره ی قهرمانی اش به پایان می رسد تصمیم می گیرد تا در رشته تربیت‌بدنی ادامه تامقطع دکترای مدیریت تربیت‌بدنی دانشگاه تهران ادامه تحصیل  دهد.

وی درخصوص ادامه تحصیلش چنین می گوید: «با آمدن به این رشته قصدم آن بود که به ورزش معلولان خدمت کنم تا بتوانم در این بخش مفید باشم.»

عضویت در کمیته ورزشکاران کمیته APC

سرانجام جابری در سال ۱۳۹۱ پس از معرفی کمیته ملی پارالمپیک ایران و موافقت کمیته پارالمپیک آسیا (APC) به‌ عضویت کمیته ورزشکاران کمیته APC انتخاب  به مدت ۲ سال عضو این کمیته شد.