به گــزارش روابـطعمـومی ادارهکـل بهـــزیستی استـان کرمانشـــاه؛
در این مراسم که جمعی از افراد کمشنوا و ناشنوا حضور یافتند؛ برنامههای متنوعی از جمله: اجرای سرود با زبان اشاره، انجام حرکات آهنگین توسط افراد دارای کاشت حلزون و پخش نماهنگ فعالیتهای مراکز روزانه توانبخشی_آموزشی ناشنوا و کمشنوا اجرا شده و همچنین مطالب گردآوریشده در یک تحقیق علمی در خصوص #زبان_اشاره، برای حاضران ارائه شد.
در ادامۀ برگزاری این مراسم، افراد نخبه و مقامآور در زمینههای ورزشی، هنری و ... با اهداء جوایز و لوح سپاس، تقدیر شدند و همچنین از مدیران جهاددانشگاهی، اعضای هیئتمدیره مؤسسه حامیان ناشنوایان، مترجمهای ناشنوایان و کارشناسان فعال در برگزاری مراسم تجلیل شد.
در بخش پایانیِ این آیین؛ به دانشآموزانِ حاضر، بستههای نوشتافزار تحصیلی تقدیم و در حاشیۀ مراسم نیز نمایشگاهی از دستاوردهای افراد ناشنوای هنرمند و فعال در مراکز حرفهآموزی و کارگاههای تولیدی_حمایتی بهزیستی برگزار شد.
شایان ذکر است که دو مرکز روزانه توانبخشی_آموزشی در شهرستان کرمانشاه و یک مرکز در شهرستان اسلامآبادغرب، به افراد ناشنوا و کمشنوا، خدمات #توانبخشی از قبیل؛ گفتاردرمانی، شنواییسنجی، تربیتشنیداری و همچنین خدمات آموزشی، روانشناسی، هنری و ورزشی را بهصورت یارانهای ارائه میدهند.
چوبساز (گردآورندۀ مطالب علمی در خصوص #زبان_اشاره) در این مراسم سخنان خود را با این جمله آغاز کرد:
«حقوق بشر بدون به رسمیت شناختن زبان اشاره بیمعناست.»
او با تأکید بر اینکه زبان اشاره یک زبان کامل، طبیعی و مستقل است، توضیح داد که:
زبان اشاره تنها مجموعهای از حرکات دست نیست؛ بلکه دستور، واژگان و ساختار خاص خود را دارد.
در جهان زبانهای اشارۀ متعددی وجود دارد (ایرانی، ژاپنی، استرالیایی و...) و برخلاف تصور، یک زبان اشاره واحد جهانی وجود ندارد.
—- اهمیت زبان اشاره
- دسترسی برابر ناشنوایان به آموزش، خدمات درمانی، حقوقی و اجتماعی بدون زبان اشاره ممکن نیست.
- یادگیری زبان اشاره از کودکی باعث شکوفایی تواناییهای شناختی و تحصیلی میشود.
- زبان اشاره بخشی از هویت و فرهنگ جامعه ناشنوا است، همانگونه که زبان و گویش برای دیگر اقوام اهمیت دارد.
—- چالشهای موجود در ایران
- زبان اشاره هنوز به رسمیت شناخته نشده است.
- در مدارس ناشنوایان به جای استفاده از زبان اشاره، فقط بر لبخوانی و آموزش شفاهی تأکید میشود؛ در نتیجه آموزش ناکارآمد و ناقص است.
- کمبود مترجمان زبان اشاره در مراکز درمانی، آموزشی و خدماتی بهشدت احساس میشود.
- نگاههای منفی و کلیشهای به ناشنوایی همچنان بزرگترین مانع اجتماعی است.
—- راهکارها و پیشنهادها
- ناشنوایان باید در تصمیمگیریهای مربوط به خود نقش اصلی داشته باشند (از آموزش زبان اشاره تا مدیریت فرهنگی و هنری).
- استفاده از ناشنوایان بهعنوان معلم، مترجم، مدیر فرهنگی یا حتی بازیگر، بهترین راه برای توانمندسازی و تغییر نگاه جامعه است.
- به رسمیت شناختن و گسترش زبان اشاره، نهتنها حقوق ناشنوایان را تضمین میکند، بلکه جامعهای انسانیتر میسازد.
—— چوبساز سخنان خود را با این جمله به پایان رساند:
«زبان اشاره زبان دستهاست، اما فراتر از آن زبان دلهاست؛ پلی میان سکوت و درک متقابل.»
بـرای پیوستـن به کانـال ادارهکل بهـــزیستی استـان کرمانشــاه در پیامرسان ایتــا، اینجــــا را لمس کنیـد.
نظر شما